Sezavar - Harfe Aval

ورس ۱ :
جدا از شلوغی و ازدحام ، تو عالم کوچیک بچگیم بی اضطراب
اون موقع ارتباطا واقعی بود شاید رفیقا نمیموندن منتظر شیرینی استفعام
یه حس میگه همه چیو ترک کن به هر آدمی دور و برت میبینی شک کن
از کنار خاطره هات رد شو ...
یه حسی میگه زندگیت رو رپ کن
وقتشه بکنم کوله بارو جمع
یه جایی تنهایی بکنم خستگیمو در
خیره شم فقط به آسمون شب
به دور از بوی اتفاق و غروبای شهر
یه احساسی میگه تاریکی ها تو نورن
همه باید واسه رهایی استفاده شن
خود خواهی همه ی وصف حال ما بود فهمیدم که باید یک نفره رهسپار بشم
میرسونم رویامو به یه جای دور
یه جایی که عشق بسازه عشقو جای پول
یه جایی که جواب خوبی رو بدی نمیدن آدمای شهرش نمیرفتن زیر بار زور
شاید منم یه روز یادم بیاد زندگی رو از کنار وسوسه ها بکنم عبور
شاید این آخرین باری باشه که هنجره ی صدام دست نوشته هاشو خوند ...
ورس ۲ :
میکنم دفترمو باز
با این خط خوردگیا میکردم مقصدم رو یاد
یادمه فاصله میگرفتم نا امید میشدم
یه حس توی سینم منو بر میگردوند سر جام
هدف اولم انسانیت بود حتی تقاصشو دادم و این حصاره تش موند
خدا از اون بالا نظاره گر
قید زمان و زدم و خوشی تو ثانیش بود
پشت قلب من یه کلبه ی خرابس
تو نا کجا آباد کنار مردم بد عادت
زیر درخت بلند به قد عاشقی
تو فکر رهایی روحم از کالبد امانت
از نگاه من معجزه یعنی عشق ، یعنی فکر ، یعنی علم ، یه دل نا امید توی شعر ، توی ذهن
که میفهمونه برنده میشی یه روزی حتی اگه با چشم دیدی بالا میره سن
خط زدم رو دیروز ...
فردا هامو میدونستم حتی خود امروز
میدونستم اونی که کل مسیر رو پا برهنه میدوئه
چیزی تو انتظاره که تو خوشی میشه پیروز ...
یاد گرفتم به عقب نرم
هدفم رو به حوس ندم
ایمانمو داشته باشم با هر قدم
شاید حرف آخرمه حرف اولم