Biography
Η Ρίτα Σακελλαρίου (Χαμέζι Λασιθίου, 22 Νοεμβρίου 1934 – Αθήνα, 6 Αυγούστου 1999) ήταν Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια, «η βασίλισσα» του λαϊκού τραγουδιού , αναγνωρίζεται ως μια από τις «μεγάλες κυρίες» του ελληνικού τραγουδιού εν γένει και ως μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες τραγουδίστριες όλων των εποχών.
Βιογραφία
Μία από τις γνήσιες λαϊκές φωνές, η Ρίτα Σακελλαρίου γεννήθηκε στο Χαμέζι Λασιθίου στις 22 Νοεμβρίου του 1934. Έχασε τον πατέρα της στον εμφύλιο και παντρεύτηκε από ανάγκη, σε ηλικία 14 ετών. Από αυτό το γάμο απέκτησε δύο παιδιά και όταν χώρισε έπιασε δουλειά ως εργάτρια στα Λιπάσματα, στου Παπαστράτου, ακόμα και στη χωματερή.
Ως τραγουδίστρια πρωτοεμφανίστηκε στο Μύλο, στο Πέραμα. Εκεί την ανακάλυψε ο Στέλιος Χρυσίνης που της έδωσε τα πρώτα της τραγούδια. Έπειτα βρέθηκε στο Φαληρικό, στις Τζιτζιφιές, να κάνει σεγκόντα στον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Γιάννη Παπαϊωάννου, με τους οποίους συνεργάστηκε οχτώ χρόνια και λίγο αργότερα έγινε «πρώτο όνομα» στην Τριάνα του Χειλά με το τραγούδι Ιστορία μου, αμαρτία μου.
Την βλέπουμε να εμφανίζεται σε κινηματογραφικές μελό ταινίες της εποχής δίπλα στον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Το κομμάτι «Κάθε ηλιοβασίλεμα» που της έγραψε το δίδυμο Γιώργος Μανισαλής – Κώστας Ψυχογιός γίνεται μεγάλη επιτυχία της χρονιάς του 1970 και δίνει τον τίτλο στον πρώτο της προσωπικό δίσκο.
Η πρώτη τεράστια επιτυχία της γίνεται με το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» του Γιώργο Μανισαλή και του Κώστα Ψυχογιού με το τραγούδι να γίνεται και η σφραγίδα στην καριέρα της . Στο μεταξύ, είχε γνωρίσει το δεύτερο σύζυγό της, τον παλαιστή Σιδηρόπουλο, με τον οποίο άνοιξαν το κέντρο Κουίν Αν στην εθνική οδό. Από τα τραπέζια του πέρασαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου,o τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Άγκνιου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Αντονι Κουίν και η Μελίνα Μερκούρη, για να απολαύσουν τα σουξέ της Ρίτας: Παράνομη μου αγάπη, Κάθε ηλιοβασίλεμα, Αν κάνω άτακτη ζωή.
Έκανε τον Ανδρέα Παπανδρέου να χορέψει[ασαφές]
Η χρυσή φωνή του ελληνικού πενταγράμμου ήταν εκείνη που έκανε τον Ανδρέα Παπανδρέου να σηκωθεί και να χορέψει ζεϊμπέκικο μπροστά στο φακό, σε μια πόζα που άφησε εποχή, αυτή που λάτρεψε ο Άντονι Κουίν, ο Ωνάσης και τόσες ακόμα διασημότητες.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου χορεύει το ζεϊμπέκικο αυτός ο άνθρωπος αυτός
Ο Ανδρέας Παπανδρέου χορεύει υπό τους ήχους τραγουδιού της Ρίτας Σακελλαρίου (αυτός ο άνθρωπος αυτός)
Η Ρίτα αγαπούσε τον Ανδρέα, αν και αμέτοχη στα πολιτικά, θαυμάζοντας τον σαν άντρα,και όχι σαν πολιτικο κόμμα καθώς ήταν δυναμικός όπως και η ίδια, ντόμπρος που δε «μασούσε» τα λόγια του. Κάθε χρόνο στη γιορτή του, του Αγίου Ανδρέα, πήγαινε στην Εκάλη και τραγουδούσε, με τα γλέντια εκείνης της εποχής να έχουν μείνει θρυλικά. Η Ρίτα τον είχε επισκεφτεί στο Ωνάσειο, όπου νοσηλευόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενώ όταν πέθανε ο πόνος της ήταν μεγάλος. Η χρυσή εποχή του Κουίν Αν κράτησε πέντε χρόνια, όσο και ο δεύτερος γάμος της, από τον οποίο απέκτησε ακόμα τρία παιδιά.
Ο τρίτος της προσωπικός δίσκος με τον τίτλο «Ιστορία μου…» κυκλοφόρησε τέλη του 1972 και σάρωσε κυριολεκτικά την Ελλάδα και όχι μόνο. Το τραγούδι αυτό συμπεριλήφθηκε στο σάουντρακ της θρυλικής ταινίας τρόμου «Ο Εξορκιστής» (1973) του Γουίλιαμ Φρίντκιν,
Όταν πήγε στη Νεράιδα, μαζί με την Άννα Βίσση, ο κόσμος την αναγνώρισε μόνο από τη φωνή. Είχε αδυνατίσει πολύ κι είχε βαφτεί ξανθιά , μόλις άρχισε να τραγουδάει γκρεμίστηκε το μαγαζί απ' την αποθέωση του κόσμου. Το 1986, ο Νίκος Καρβέλας της πρότεινε να κάνουν δίσκο. Η Γάτα («Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα») ήταν το σουξέ που δεν περίμενε από το δίσκο Αρέσω που έγινε τεράστια επιτυχία αφού περιείχε και το Σώσε με ,Ακολούθησαν Οι σαραντάρες=δύο εικοσάρες, Αυτός ο έρωτας αυτό το αγόρι ,Βάλε φωτιά και καύτα αλλά και το Εγώ δεν πάω Μέγαρο.
Το 1993 δηλώνει το ανεπανάληπτο «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο» που της δίνουν ο συνθέτης Νίκος Τερζής και ο στιχουργός Γιώργος Παυριανός. Είναι Ιανουάριος του 1992, έχει βγει ο δίσκος του Σάκη Ρουβά με το «Πάρ’ τα!» και το «Χίλια εννιακόσια ενενήντα δύο…» και η Ρίτα, που έχει δει τις φωτογραφίες του Σάκη και έχει εντυπωσιαστεί.
Έχοντας ζηλέψει την επιτυχία του νεαρού Σάκη και ξέροντας ότι τους στίχους των τραγουδιών του είχε γράψει ο Γιώργος Παυριανός, κάλεσε ένα βράδυ σπίτι της τον στιχουργό και τον παραγωγό της, τον Νίκο Καραγιάννη, για να μιλήσουν επί του θέματος. Από τον Καραγιάννη έμαθε και για το αφιέρωμα στον Πολυκανδριώτη στο Μέγαρο Μουσικής, που έκανε τα πρώτα του ανοίγματα στη λαϊκή μουσική.
«Εμένα δεν μπορεί να με καλέσει το Μέγαρο για μια συναυλία;» λέει η Ρίτα με παράπονο, για να συμπληρώσει μετά: «Δεν έχω εγώ ανάγκη αγοράκι μου» (στον Παυριανό). «Γι’ αυτούς το λέω. Άμα έκανα εγώ συναυλία θα το γέμιζα. Θα τους έφερνα κόσμο. Αλλιώς χέστηκα εγώ για το Μέγαρο». Και η συζήτηση συνεχίστηκε περί ανέμων και υδάτων πριν έρθει και στο θέμα Ρουβά, που η ντίβα χαρακτήρισε «κούκλο», «παίδαρο» κλπ. Δεν άργησε να εκφράσει ανοιχτά και την επιθυμία της. «Ωραία τραγούδια του έγραψες» είπε στον Παυριανό. «Να μου γράψεις ένα να το πούμε μαζί. Εγώ κι αυτός ο παίδαρος θα κάνουμε μεγάλο σουξέ».
Τον Φεβρουάριο του ’93 ο Γιώργος Παυριανός μετακομίζει κοντά στο Χίλτον και τη Μεγάλη Παρασκευή, πηγαίνοντας στον Επιτάφιο, περνάει μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής. «Κόσμος πολύς, άντρες με μαύρα κοστούμια και γυναίκες με γκρι ταγέρ μπαίνουν μέσα για να παρακολουθήσουν τα “Κατά Ματθαίον Πάθη” του Μπαχ. Το Μέγαρο μου φάνηκε ξαφνικά σαν μεγάλο κενοτάφιο. Γυρίζοντας το βράδυ, έκατσα κι έγραψα ένα “δύστυχο- δίστιχο”- στίχους που τις περισσότερες φορές μένουν στο συρτάρι για πάντα: “Δεν πάω κενοτάφιο, θα πάω στον Επιτάφιο”. Το καλοκαίρι του ’93 στο φιλόξενο σπίτι του Σωκράτη Καλκάνη στη Βουλιαγμένη, ψάχνοντας μια μέρα για ιδέες να γράψω κάτι για τη Ρίτα πέφτω πάνω στο “δύστυχο-δίστιχο” και με μια νευρο-χημικό-ψυχολογικό-στιχουργική διαδικασία, γράφω το “Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο” θυμάται ο Γιώργος Παυριανός. Ένα χρόνο μετά γίνεται το απόλυτο σουξέ και το σλόγκαν που ξέρουν όλοι. Η Ρίτα λάμπει μέσα στα λαμέ μοντελάκια της, η Δήμητρα Λιάνη γίνεται Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου και το ρεπερτόριο των προεδρικών σουαρέ έχει αποκτήσει ένα ακόμη τραγούδι που αρέσει ιδιαίτερα στην οικοδέσποινα του Καστριού.
Η Ρίτα Σακελάριου στο σπίτι της
Άλλοι πάλι λένε πως ο «παίδαρος» του συγκεκριμένου τραγουδιού δεν ήταν ο Ρουβάς αλλά ο ηθοποιός Κώστας Ευριπιώτης, ένας ακόμη έρωτας της Ρίτας Σακελαρίου. Ή μπορεί να έγινε εκ των υστέρων, αφού, όταν ο ίδιος δούλεψε δίπλα της ως τραγουδιστής στη Θεσσαλονίκη, εκείνη δεν παρέλειπε κάθε βράδυ να του αφιερώνει το τελευταίο σουξέ της μπροστά σε 1.500 άτομα!
Όσο για το πώς αισθανόταν όταν η Ρίτα του αφιέρωνε το σουξέ, ο ηθοποιός έχει πει:
Ο τάφος της Ρίτας Σακελλαρίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών
«Ξεχωριστή χαρά. Και η πιο ξεχωριστή ήταν η δήλωση της “μεγάλης κυρίας” του λαϊκού τραγουδιού όταν τη ρώτησαν σε μια συνέντευξη: “Μα είναι δυνατόν ο Ευριπιώτης να είναι παίδαρος; Γιατί γι’ αυτόν δεν μιλάμε; Γιατί παίδαροι είναι οι "τετράγωνοι έτσι δεν είναι;”. Και τους απάντησε: “Ο Ευριπιώτης είναι παίδαρος στην ψυχή!”. Έτσι αισθάνομαι, λοιπόν, μέσα μου. Θέλω πάντα να είμαι δυνατός, να κάνω το καλύτερο για όλους», απάντησε ο Κώστας Ευριπιώτης.
Μετά το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο» η αγαπημένη λαϊκή τραγουδίστρια πρόλαβε να ολοκληρώσει δύο άλμπουμ, το να «Και ξανά ερωτευμένη» και το «Να κρατάμε επαφή κάνοντας μεγάλη επιτυχία»
Το 1998 συμμετείχε στη σειρά του Mega, Δύο Ξένοι.
Τον Αύγουστο του 1998 ένας πόνος στην πλάτη και μια αιμόπτυση την στέλνει για εξετάσεις και εκεί διαπιστώνεται ο καρκίνος στον πνεύμονα . Ξεκινά αμέσως χημειοθεραπείες, χάνει τα μαλλιά της και δεν το βάζει κάτω. Φοράει περούκα και αναχωρεί για περιοδεία στην Αυστραλία όπου έγινε το αδιαχώρητο . Με τον γυρισμό της από την Αυστραλία μπαίνει εσπευσμένα στο νοσοκομείο Υγεία για σαράντα ημέρες και βγήκε τρείς. Το βράδυ πριν πεθάνει δέχτηκε επίσκεψη από την Κατερίνα Στανίση και ζήτησε από τον Λάκη Κορρέ να της βάψει τα νύχια στο δεξί της χέρι. Σαν να μην την αφορούσε ο θάνατος, σαν να μην τον φοβόταν ,Τελευταία φράση της ήταν , «Αχ, Λάκη, κι είχα τόσα ακόμη να κάνω!» Έφυγε από τη ζωή στις 6 Αυγούστου του 1999 σε ηλικία 65 ετών. Τάφηκε παρουσία πλήθους κόσμου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Δισκογραφία
1970 – Κάθε ηλιοβασίλεμα
1971 – Το ξεκίνημα
1973 – Ιστορία μου
1974 – Σε τραγούδια του Γιώργου Μανίσαλη
1976 – Μποέμικα και άλλα
1976 – Πορτραίτα (συλλογή)
1977 – Είναι αλήθεια
1977 – Γιώργος Κατσαρός – Τα παιδιά της πιάτσας (συμμετοχή)
1979 – Ρίτα Σακελλαρίου
1980 – Ρίτα Σακελλαρίου 2
1981 – Παλιά ρεμπέτικα και άλλα
1981 – Διάφοροι – Τα λαϊκά της νύχτας (συμμετοχή)
1981 – Τα σουξέ (συλλογή)
1982 – Έχω κι’ εγώ τα δικά μου
1983 – Ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά 2
1983 – Στης νύχτας τα μονοπάτια
1984 – Γόρδιος δεσμός
1984 – Διάφοροι – Τα λαϊκά της νύχτας Νο2 (συμμετοχή)
1985 – 15 Χρόνια Σακελλαρίου (συλλογή)
1985 – Διάφοροι – Τα λαϊκά της νύχτας (συμμετοχή)
1986 – Αρέσω
1987 – 14 Από τα ωραιότερα τραγούδια μου (συλλογή)
1987 – Οι 40άρες = 2 20άρες
1988 – Περιπέτεια
1989 – Αυτός ο έρωτας αυτό τ’ αγόρι
1990 – 20 Μεγάλες επιτυχίες (συλλογή)
1990 – 20 Μεγάλες επιτυχίες Νο2 (συλλογή)
1990 – Κώστας Καπνίσης – Τραγούδια από τον Ελληνικό κινηματογράφο
1990 – Τραγουδώντας τις εποχές 13
1991 – Εγώ η Ρίτα
1991 – Διάφοροι – Κινηματογράφος & Τραγούδι
1992 – Η Ελλάδα όλη θέλει
1993 – Εγώ δεν πάω μέγαρο
1994 – Η Ιστορία μου 1970-1994 (συλλογή)
1994 – Παλιά ρεμπέτικα και άλλα (συλλογή) επανέκδοση
1995/05 – Και ξανά ερωτευμένη
1995 – Τα πρώτα μου τραγούδια 1968-1972 (συλλογή)
1996 – 16 Ζεϊμπέκικα (συλλογή)
1996 – Παλιά ρεμπέτικα και άλλα 2
1996/10 – Τα γλέντια της Ρίτας
1997/06 – Να κρατάμε επαφή
2000/05 – Τα τραγούδια της Ρίτας Νο1 (συλλογή)
2000/05 – Τα τραγούδια της Ρίτας Νο2 (συλλογή)
2003/10 – 36 Μεγάλες επιτυχίες (συλλογή)
2005/04 – Οι 40άρες = 2 20άρες (επανέκδοση)
2005 – Universal Masters Collections (συλλογή)
2006 – Σαράντα χρόνια Ιστορία (συλλογή)
